Hey ben!

Ben inanılmaz pinpirikli bir insanım..hakikaten öyle kendi kendime kuruyorum..mesela sınıfta ddaha önce hiç konuşmadıgım bir çocugun bana gıcık oldugunu düşünebiliyorum veya misafirliğe gittiğim bir akrabamın beni istemediğini düşünüyorum ..aklımdan senaryolar uydurup ailemle hayalimde kavga ediyor daha sonra bu kavgalara sinirleniyor kafayı takıyorum..neden diye sormayın bilmiyorum böyle..hatta bağzen öyle hayaller kuruyorumki oturup salya sümük ağlıyorum nedensiz..kötü tarafından bakarım herşeye o ihtimalide var, ya o kötü olan gerçekleşecekse diye kafama takarım...ya hani zaten istenmediğim yere damlayan bir insan olmadım hiçbir zaman.. yani biri çağırmasa hayatta ‘’Beeen geldiiiimm’’ diye gitmem asla ..sorun onun hakkımda ne düşündüğünü bilememem  , küçükken bir yakınımın dibinden ayrılmazdım..hayranlık olucakki  o nereye ben oraya..sonra bir kere ben yanındayken şöyle bir durum oldu;

Bütün çocuklar bir odada duruyorduk, bunlar aralarında şifreli bir şekilde konuşmaya başladılar..

_hep bizimle geliyor .sizde yanınıza alın biraz sürekli bizimle ..

Gibisinden..benim anlamıyacağımı düşünmüş olacaklar ancak 7-8 yaşlarında olmama rağmen anladım..o anı unutmuyorum bir türlü..istenmemek ne demek o zaman anlamıştım çünkü, sevdiğim biri beni istemiyordu onu sıkıyordum..şimdi o yüzden tekrar o zamandaki duyguları yaşatmaktan korkuyorum ve sonucunda; o zaman hisettiğim duyguları hissetmekten ..  Hayatım boyunca istenmeyen kişi olmak en büyük korkum oldu. Bu çok ama çok ağır bir yük kalbi ezen paramparça eden bir şey..  herkesin bir olması orada dışarıda kalmanız ve bir fazlalık olarak hissetmek .. İnsanlara yük olmak istemiyorum.. şimdi acaba düşündüğümün tam tersimi? Yoksa tamda düşündüğüm gibimi .. bağzı şeyleri çok kafaya takıyorum sanırım..  insanların hep mutlu olacağı ve ait oldukları yeri hep bulacağı bir dünya olsa. Kimse fazlalık olmasa. Kimsenin kalbi kırılmasa.